Heavy stuff

Deze morgen hadden we het plan om van Callao Salvaje waar we gisteren sliepen door te rijden tot Santiago del Teide, of nog verder. We zouden de middag halt houden in Los Gigantes want daar zijn mooie rotsen. De route was al direct heftig, gans de weg klimmen behalve de afdaling naar het dorpje aan de zee om daar de rotsen te bekijken. Geen goed idee want om terug op te weg te komen kregen we enkele heftige klimops, onderandere eentje van toch wel 17%. De rest van de dag klimmen, klimmen en nog es.. We deden amper 41 km maar we hadden wel 1700 meter gestegen. Mich vergeleek het met Alpe d'Huez en ik moet eerlijk toegeven dat ik er geraakt ben danzij enkele duwtjes in de rug. Toen we met de tong op de grond aankwamen bij ons eindpunt bleek er geen hostal te zijn. Wel 5km verder. De moed zakte in mijn schoenen en gelukkig kwam mijn vrouwelijke intuitie boven. Ik zag een man zitten die wel op een buschauffeur leek, wat verder een busje en een buskot met een timetable waarop ik las dat het busje NU vertrok! Eventjes mijn beste Spaans bovengehaald en standepede beslist om mijn fiets in de bus te gooien. Mich wou er die 5 km nog bijdoen, tja bij hem zag je nog geen sprankeltje vermoeidheid. Ik was de enige passagier en na 5 minuten zei ik tegen de buschauffeur dat mijn besluit "tambien" was want door de vensters zag ik een wirwar van haarspeldbochtjes. De bus moest regelmatig halt houden om tegenliggers door te laten en ook eens achteruit rijden om een bocht te nemen. Dit had ik niet gedurft! Ik had schrik in Mich zijn plaats, maar ik weet dat hij zoiets wel plezant vind. De bus stopte aan het volgende dorp waar 3 rurals waren. Nog geen 5 min. later zag ik mijn schat al door de bocht scheuren! Amaai zei hij 'mijn handen doen pijn van te remmen, zo steil was het' tja ik had het niet gedurft! Maar morgen zal ik wel moeten want we zitten zo halverwege deze weg, in een "dorp" dat eruit ziet alsof ze enkele huisjes uit de lucht hebben laten vallen en die op een berghelling zijn belandt. Mich is op bed gaan liggen en stiekum ben ik toch wat blij dat hij ook wat vermoeidheid voelt ;-) Hij zegt dat ik het goed gedaan heb maar zonder zijn duwtjes in de rug had ik het niet gehaald dat weet ik zeker!