Trinidad

We laten ons wakker maken door de buurthanen of kemphanen, want die zie je ook overal in Cuba. Aangezien we de Jardin botanico willen bezoeken is het belangrijk om de hitte wat voor te zijn. Na 20 km fietsen slaan we af voor de 'mooiste tuin ter wereld' hum hum. Laat ons zeggen dat hij groot was en dat er veel bomen stonden, maar zonder bordjes en zonder gids weet je eigenlijk niet naar wat je loopt te kijken, geen aanrader dus voor analfa-bomen-kenners. Wel spectaculair waren de talrijke bamboo's die er stonden, reuzegroot en als er wind was maakten ze een muzikaal geluid. In ieder geval bracht de wandeling door het park even een pauze en die was welkom want vandaag krijgen we een heuvelachtig landschap, met prachtige verzichten. Eigenlijk zou ik wat meer moeten stoppen om foto's te maken, maar telkens als je denkt: hier wil ik een foto maken ben je juist goed gelanceert naar boven of duikel je volle vaart naar beneden en in beide gevallen denk je: het is nu niet het moment om te stoppen. Bovendien proberen we door te rijden om zo vlug mogelijk uit de hitte te zijn. Op het heetst van de dag zoeken we toch wat verkoeling in een rancho en rusten even. Vandaag was het 'corvee' serieus berg op en -af. Als ik terug platgereden krabben zie langs de weg weet ik dat we er bijna zijn, want Trinidad ligt dicht bij de kust. Eigenlijk vindt ik het wel jammer dat we niet in het juiste seizoen zijn want zo tussen de krabben rijden moet ook wel eens een ervaring zijn, maar wel gevaarlijk, als je zo een berg komt afgedonderd en dan krrrssshhh en stinken zal het ook wel doen want dat ruiken we nu ook wel nog wat. We zien het kerkje van Trinidad en yezz, ik heb het weer gehaald! Ik krijg een dikke proficiat van mijn schatje. Trinidad telt meer dan 400 casas particulares! Volgens mij is dit het meest toeristische stadje van Cuba maar je kan het niet missen, ik vind het zelf ook het mooiste, alhoewel, 5 jaar terug was het gezelliger. Er lopen hier echt wel heel veel toeristen rond en ook heel veel sjacheraars. Via een adres uit onze bijbel vinden we toch een toffe c.p.: een echt koloniaal huis met hoge ramen en deuren en antieken meubelen. De madam van de cp waar we aanbelden had geen plaats meer maar belde voor ons zomaar enkele andere op. We moesten haar onze Trotter laten zien en ze belde de telefoonnummers die erin stonden. Er zijn twee soorten Cubanen: heel vriendelijke, behulpzame en sjacheraars. De man des huizes kan vloeiend Engels en dat is wel eens leuk. Zo hebben we een conversatie over de situatie hier, er is een Cubaans spreekwoord waaruit we kunnen begrijpen dat ze gewoon zitten te wachten tot Raoul zijn 'kop' neerlegt. De Cubanen hebben al iets minder schrik dan vroeger maar toch durven ze niet te reageren, er mag zelfs geen mop gemaakt worden zegt hij want dan vliegen ze in de gevangenis. Hij vertelde ons dat hij persoonlijk mensen kent die een boek schrijven over de echte geschiedenis van Cuba. Vandaag de dag mogen ze wel al een huis kopen, vroeger was dit onmogelijk, later kwamen we iemand tegen in de straat die ons vertelde dat hij zijn huis 80.000 CUC had betaald, het was wel een groot huis maar we vonden het toch wel heel veel geld voor die mensen hier. Ze kunnen zich ook 'aansluiten' op het waternet. Dit betekent dat ze om de drie dagen eens water krijgen. Ze weten niet wanneer, maar opeens begint er water te lopen dat ze dan opvangen in een siterne. Toen we er waren konden we het zien, opeens komt er water uit een gat in de grond en dan lopen ze vlug om een pomp aan te schakelen, zodat ze misschien wel 4 keer meer water kunnen ophalen dan wat ze anders krijgen. Het is uiteraard illegaal maar we zien het hier iedereen doen, zelfs gewoon langs de kant van de straat. Zoiets is toch onvoorstelbaar dat er ergens iemand, waarschijnlijk een ambtenaar, beslist: 'ok Jef, zet de kraan maar een half uurtje open'. Of zou Raoul telefoneren naar Jefke?
Bij het rondwandelen kijken we overal binnen, zo ontdekt een mens eens wat. We liepen binnen bij een manicuremadame. Veel Cubaanse vrouwen hebben van die grote kunstnagels, brrr en hier zaten er een aantal bijeen, allemaal met beauty bezig, grappig om zoiets te zien in een arme achterbuurt. Daarna kwamen we bij de fietsenmaker, hij zat in een voortuintje, de grote van een balkon, een band te vervangen. We keken onze ogen uit, bij ons is de zijkant van een band zacht, hier is een band volledig in beenharde rubber gemaakt en het was corvee om zo'n band op te leggen. Een paar straten verder keken we binnen bij een sigarettenfabriek, dat was pas leuk, kisten vol met sigaretten en die werden allemaal zo op de vrachtwagen geladen, waarschijnlijk naar een andere fabriek waar ze dan in pakjes worden gestoken. De buurt rook helemaal naar sigaretten en je kan het ruiken tot in onze casa want het fabriek ligt er juist achter.
Ieder dorp heeft ook een 'policlinic' op een muurtje voor de deur zitten patienten te wachten. Dit is 'de spoedafdeling' en dan begrijp je dat vreemdelingen zoiets bij ons ook doen. Iedereen gaat hier gewoon naar de spoed. Verpleegsters of dokters lopen vaak op straat of staan te wachten op de bus in hun verpleegkleren. Heel steriel! Gisteren zaten we op een muurtje een broodje met tomaat te eten en achter ons was een ruimte, nog kleiner dan onze badkamer, een verpleegster zat er gaasjes te plooien, boven de deur stond: 'steriele ruimte'!
's Avonds aten we lekker in een groot oud koloniaal huis. Zoals vele mooie huizen ooit eigendom van een rijke rietsuikerhandelaar en nu door de overheid omgebouwt tot restaurant . Normaal is eten in de overheids-restaurants helemaal niet lekker maar deze stond in ons boek en terrecht want het was heel lekker. Daarna zetten we de bloemmetjes buiten in de Casa de la Trova en de Casa de la Musica en het mag laat worden want morgen is het rustdag.
Vandaag van Cienfuegos naar Trinidad : 93 km
Slaping: casa Pomares - Julio y Elizabeth voor 25 CUC