Aeroporto

Dit wordt onze allerlaatste vakantiedag, of eerder inpakdag. Eerst fietsen we nog eens tot op het Cimentario. Amaai wat is dat groot! Er zijn gewoon straten en lanen, terwijl we er rondlopen vindt hier de ene begrafenisplechtigheid na de andere plaats. Verschillende graven worden opgekuist en zien er na dit werk spierwit uit. In een kapel staan stenen 'dozen'. Er staan namen en sterftedata op en hier en daar staken bloemen tussen. Rijen na en op elkaar gestapeld. Volgens wat we begrepen van de wachters waren dit de resten van crematies en wij veronderstellen dat dit de laatste rustplaats was voor arme mensen.
Terug in de casa werd ons negatief gevoel versterkt, we haasten ons om de fietsen in te pakken, een douche te nemen en we werden aangemoedigd om ons wat te haasten. We trekken voor de laatste maal de stad in, bezoeken het museo del Rum, maar van het druppeltje dat we daar kregen werden we helemaal niet beneveld. Het valt tegen vandaag, dachten we enne de kerst op de taart moest nog komen.
Meer dan drie uur op voorhand komen we in de luchthaven aan en kregen er de mededeling dat Iberia op 31 maart besloten had niet meer op Cuba te vliegen! Help!
Enkele dagen geleden dacht ik nog: dit is nu eens een reis zonder tegenslagen, geen spannende verhalen, geen schrikwekkende toestanden. Buiten de vermiste gsm en de versnellingen van Mich die niet meer mee wilden hadden we tot nu toe nog geen adrenalineverhogende momenten gehad. Zonder het afroetsen van een berg tegen 65 km/u was het bijna saai aan het worden.
Air Europ stond klaar om in te schepen, voor 2500 EUR konden we nog op de valreep met hen mee. Hier kiezen we niet voor en daar zitten we dan. Op de eerste verdieping was het kantoor geweest van Iberia, maar dit was nu potdicht.
Internet is zoals in gans Cuba een onmogelijke zaak. Zelfs de luchtvaartmaatschappijen kunnen niet op internet vertellen ze ons. Het enige wat ons reste was het thuisfront, ook al was het in belgenland drie uur in de nacht. Honderden smsen later kon ook ons Jets niet helpen. De vlucht die ze vond kon ze niet geboekt krijgen, de betaling lukte niet. Andere vluchten waren pokkenduur. Er zat niks op dan afwachten tot morgenvroeg en dan hier ter plaatse proberen.
Aan de infobalie zit een vriendelijke dame die ons vertelt dat Iberia weg is uit Cuba, geen kantoor meer niks. Ze kan ons wel een adres in de buurt bezorgen waar we kunnen slapen voor 20 euro en ze gaat mee naar de taxihalte. Die mannen willen 20 CUC om ons te brengen. No thanks! Voor 15 CUC brachten ze ons 20 km ver en nu vragen ze meer voor 2 km, afzetters. We slapen wel op de bank. Enkele corrupte cubanen entertainen ons. In de luchthaven staat een machine waar je je valies kan laten inpakken met folie. De 'officiele' inpakker is er niet en drie mannen hebben een zaakje opgestart. Achter een kiosk en voor onze neus pakken ze koffers in met een rol plastiekfolie, twee doen het werk en de derde staat op de uitkijk en ontvangt de 8 CUC die de pasagiers hiervoor betalen. Als de klant weg is verdelen ze de poen onder hun drie. We zien hen de ene valies na de andere inpakken, tot het ochtend wordt, ze een dik maandloon in hun portefeuille zitten hebben en tot de 'officiele' inpakker terug is. Hij zit er werkloos bij. Dit is Cuba, het leven is aan de rapste, sterkste, slimste, corruptste. De rest blijft arm achter.