en we gaan nog ni naar huis, belange ni belange ni

Negen uur, tot nu toe hebben we enkele opties: een cubaanse maatschappij vliegt naar Parijs maar de vlucht is volzet, om 13u zullen ze ons op een wachtlijst zetten en als er plaats vrij komt kunnen we mee als we 550 euro pp cash betalen. Geld afhalen is een echt probleem, vooral 's avonds dan werken hun machientjes niet meer. Er is ook een vlucht van Air France maar die is ook volzet. Met KLM kunnen we nog mee zien ze thuis maar het is wel 3000 euro. De vlucht van 21u van Air Europe Jets probeerde te boeken kost nu ook al 3000 euro. De moed zakt in onze sandalen.
Ineens kwam het licht, ik sprong recht en ging op zoek naar de 'manager' van het vliegveld. Een welbespraakte engelsman kreeg medelijden toen ik hem ons verhaal deed. Hij vond het verkeerd dat Iberia ons dit niet gemeld had en zei dat we maar naar het kantoor moesten om hun een oplossing te vragen. Tja zover waren we ook wel, zelfs thuis probeerden ze Iberia te bereiken. Hij zei dat er nog steeds een kantoor was in Havana! Dat was nieuws! Op mijn verzoek belde hij het kantoor en ik mocht langs gaan. We kregen nieuwe energie, Mich bleef bij de bagage want wij konden die er niet in bewaring geven en ik vertrok, op zoek naar een taxi. Uit principe wou ik geen 50 euro voor een 'officieele' taxi betalen, dus na lang stappen vond ik een man met een oldtimer die me voor 30 CUC heen en terug wou brengen. In het kantoor kreeg ik geregeld dat we met de vlucht van Air Europe mee konden! yezz
Na 26 uur stonden we eindelijk klaar om in te checken, toen de lachende dame die ons al herkende het droevige nieuws melde dat onze visums verstreken waren! Terug naar af.. Valiezen terug op het karretje, ik naar het bureau waar de 'instanties' moesten beslissen wat er zou gebeuren. De ene man deed het verhaal tegen de andere, drie sterren tegen twee sterren, die vertelde het tegen twee vrouwen, toen praatten ze dooreen terwijl ik buiten moest wachten. De ene zei dat ik moest betalen, de andere verdedigde ons dan terug. We moesten een nieuwe visum kopen, dit betekende 50 euro ophoesten. Dit was het moment om mijn toneelkunsten boven te halen en hun een leugentje om bestwil te vertellen. We zaten er al twee dagen zei ik en zonder eten en zonder slapen want we konden ook geen geld meer afhalen enz. De man met de drie sterren begon mij te verdedigen, hij liet me wat buiten staan en besliste toen om mij te helpen, hij zou er persoonlijk voor zorgen dat ik niet moest betalen. Hij ging mee om in te checken. We moesten nog betalen voor de fietsen, dus terug naar het wisselkantoor, terug naar het bureau achteraan. De mensen in de rij bekeken ons als misdadigers. Daarna moesten we terug op audientie bij de man met de drie sterren. We mochten het land verlaten, hij liet ons plaats nemen helemaal vooraan een lange rij, welke heel woelig werd want de wachtenden waren niet gelukkig met onze 'privelege'. Gelukkig deed niemand zijn mond open want mocht daar iemand een opmerking gegeven hebben dan zou ik hun wel rap in het Spaans uitgelegd hebben dat ze zelf maar eens 24 uur moesten wachten. Pas toen we terug na een tijdje wachten de klik van de deur hoorden dichtvallen achter ons waren we gerust. We waanden ons al in "The Terminal" met Tom Hanks, je weet wel de film waar die man enkele jaren in 'transit' leefde, gelukkig was het voor ons beter afgelopen.