Santa Clara

Op het menu staat een korte rit. Eerst bezoeken we een museum over de stoom en de suiker. Een vriendelijke dame gaat met ons rond tussen de stoomtreinen, ze hebben allemaal een nummer met vier cijfers het eerste cijfer is altijd een 1 en dit wijst op 'een stoomtrein' het volgende cijfer geeft het aantal paarden aan, vb 600 paarden(kracht). Terwijl we tussen de stoomtreinen staat barst een onweer los en we lopen naar het rietsuikermuseum. De dame legt uit hoe het persen van de rietstengels vroeger gebeurde door slaven en later tijdens de opkomst van de industrie. We liepen tussen enorme grote tandwielen. Zo'n rad was wel vier keer groter dan ons. Dit alles deed me denken aan Charly Chaplin zijn modern times. Het was spectaculair en dit op het juiste moment terwijl ze boven alle sluizen open trokken. Na afloop kregen we een Guarapa (suikerrietdrankje) deze keer geperst met een elektrische machine, voor ons nog even ouderwets als met de hand. We vertrokken droog en bleven ook droog tot onze volgende bestemming, althans droog van de regen maar toch wel goed bezweet want Santa Clara ligt niet ver van de Toppes en dit betekent terug enkele deftige heuvels beklimmen. Onderweg kregen we nog even bezoek van de familie uit Nederland.
Het leuke adres dat we in de Trotter vonden was volzet. De eigenaars van een casa mogen maximum twee kamers verhuren, dus de gegeerde adresjes zitten rap vol. Maar de man des huizes nodigt ons uit om 's avonds bij hen te eten. Het huis is net een museum, het staat vol met mooie antieke spulletjes en er is ook een gezellige tuin vol planten. We eten er lekker, Mich een specialiteit van de streek, ze noemen het beefsteak maar het lijkt er dus helemaal niet op. Het is rundsvlees gemarineerd in de rode wijn met look en kruiden. Je zou het kunnen verkopen als lekker lamsvlees. Ik eet een stuk vis dat eruit ziet als een wit beefsteak, heel vast en ook heel lekker. We vragen of we morgen mogen terugkomen.
Daarna trokken we de stad in, 's middags in een leuk café begon een dove man tegen ons te 'praten', we hadden hem een t-shirt beloofd. Daarna trokken we naar een heel gekende plek. Een soort jeugdhuis met graffiti op de muur, op de binnentuin werd een rockconcert gegeven. We zagen mannen met t-shirts van Greenday, Metallica, Judas Priezt, enz.. echte punkers. Iemand met rasta's kwam zichzelf voorstellen, Crespo, hij bleek de eigenaar te zijn. Eerst kregen we op een scherm een clip te zien van een band die er ook aanwezig was. Later kregen we uitleg dat deze heel gekende band een prijs had gewonnen met deze clip. Daarna begon een plaatselijk punkgroepje te spelen. Mich was direct in zijn nopjes en ik moet toegeven het was wel heel leuk, de sfeer, de muziek, de mensen. Mich had al direct een vriendje die de ganse avond bij ons bleef staan en hem over alles uitleg gaf. Toen ik vroeg of ze al ooit eens de groepen gezien hadden die op hun t-shirts stonden moest hij negatief antwoorden want tja buiten Manu Chao heeft er in Cuba nog geen deftige band opgetreden. It's only a fantasy zei hij, maar toch vragen wij ons af hoe het komt dat ze die muziek kennen? Zoiets wordt hier zeker niet op de radio gedraaid noch op TV gespeeld. De gitarist, Pedro kwam zichzelf ook voorstellen. De rum vloeide rijkelijk en zoals we ons hier al goed thuis voelen zat onze fles ook al in onze rugzak, die mannen moesten lachen omdat wij de geplogendheden hier al kennen. Na een tijdje stonden verschillende mannen achter de micro, ook Crespo bleek een zanger te zijn. Iedereen kende de liedjes en zong mee, wij herkenden sommige uit het Engelse repertoire. We bleven tot onze fles rum leeg was, het spelen stopte en die gasten niet meer goed wisten van welk land ze waren.
We reden van Caibarien tot Santa Clara : 62 km
Slapen bij 'La Casa Colonial' Dr Luis Ramon Rodriguez, Colon 117 cp voor 28 CUC