Sagua la Grande

Het zonnetje is er terug en wij ook. Vandaag rijden we ongeveer 60 km tot in Sagua La Grande. We vertrekken met een dubbel gevoel want er staat niks in de Trotter en ie eigenaar van de hostal raad ons ook het hotel aan. Onderweg snappen we waarom er niks in de Trotter staat, hier is nog geen toerist gepasseerd. Geen enkele casa particular te zien, maar we maken ons geen zorgen, het rijdt vlot, we krijgen wind mee en de baan is Cubaans plat, d.w.z. vlak met putten. We passeren enkele suikerfabrieken en zelfs een trein! En eieren, een vrachtwagen volgeladen met eieren, gewoon allemaal los op zo'n vierkantig eierkarton, het karton alleen onderaan, geen bescherming bovenop. Als de vrachtwagen ons passeert zien we het karton opwaaien en de eieren dansen, Mich ziet ze vliegen! En dit allemaal tegen een grote snelheid in de putstraat!
's Middags zijn we al in Sagua La Grande maar geen enkele cp te zien dus trekken we verder. Even wat epo bijtanken in het benzinestation, tja dit is de plaats waar je meestal cola en water kan vinden. De buurman is dolgelukkig met onze lege fles en blikjes, hij zegt wel honderd keer bedankt en wenst ons goede reis! Volgens de Cubaanse wegwijzers zou het nog 62 km zijn. Ineens wordt het wat moeilijker we krijgen bergtegen en windop! Na enkele kilometers heb ik nood aan rust en dat doen we op een plaats waar enkele mannen domino spelen. Mich mag meedoen en hij verliest net niet van die professionals.
Even later als we terug goed op dreef zijn begint het te druppelen, het lijkt alsof ze hierboven van plan zijn om ons alle dagen een dosis regen te geven, zo zorgen ze voor thuisgewenning. Voor ons schijnt de zon, achter ons is het pikdonker, we rijden op de grens in de regen. Niet stoppen is de boodschap want anders halen de zwarte wolken ons in. Het donderd in de verte en we zien een bliksemschicht maar blijven rijden. In het dorp lachen ze met ons want het regent nu echt wel heftig, maar voor ons is het een welkome douche tijdens een warme zomerdag. Mich zei dat we de 100 km bereiken, het is niet ver meer. We rijden Corralillo binnen en terug buiten. Geen c.p. te vinden, het hotel ligt 9 km verder in Eiguea. Nog enkele hellingen te gaan maar het eindpunt is in zicht, alhoewel, er ligt niks in het zicht, je kan eindeloos ver kijken, niks links, niks rechts, enkel een lange straat is te zien, eindeloos lang.. maar we breken terug een record! 129 km. Helemaal op het einde, verlaten ligt het hotel, met spa!
We laten het hangen, alhoewel 28 CUC voor de kamer, ontbijt inbegrepen, dat is onze prijs. Even later begrijpen we waarom: het is oud en versleten, we zitten hier waarschijnlijk alleen, ook al geven ze ons een kamer achteraan, zonder zeezicht. Als twee echte toeristen trekken we onze zwembroek aan en lopen we naar het zwembad, voor het eerst in vier weken gaan we een echt zwembad induiken. Zalig na zo'n dag zwoegen in de zon enkele baantjes trekken. Met de handdoek rond onze nek stappen we op het zwembad af tot we het kunnen zien... droog..
?No agua? we horen de garcons lachen achter ons. Manana is de spa open zeggen ze ons, morgen om 9u. We zetten onze wekker!
Na een koude douche bestellen we Pina Colada, hebben ze niet! Pfff inderdaad in een hotel moet je niet zijn, geef ons maar een goede casa particular!
Het eten was ook niet om over naar huis te schrijven, niet 's avonds en niet 's ochtends. Bovendien zit het hier terug vol zandmuggen. Bij zonsopgang en zonsondergang wordt je gestoken naar liever lust. Als ik het hotel binnenkwam begon het overal te jeuken, die beesten kwamen op mij afgevlogen als strontvliegen op een koeienvlaai. Ook al lopen ze hier met van die rookmachines gans het hotel te vergassen, toch blijven die steken!
Vandaag reden we 120 km van Santa Clara helemaal tot in Banos de Eiguea.
en we slapen in een hotel met spa voor 28 CUC