Isla del Sol

Na een stinkende bootreis, we zaten op de laatste plaats net voor de motoren kwamen we aan op Isla del Sol. Geladen als muilezels met day-enbackpack moesten we een steile helling bestaande uit een soort trappen naar boven tot zo'n 4000 meter. We hadden een prachtige hostal uitgezocht maar die lag wel op het hoogste puntje van het eiland. Met onze tong (vooral die van mij) op de grond kwamen we op het tot nu toe mooiste plaatsje van onze reis. We werden hier onthaald door een heel vriendelijke gastvrouw Yola en drie dochtertjes. Haar man Norbert was al enkele jaren aan hun gastenverblijven aan het bouwen. Het zijn propere en luchtige kamers en het uitzicht is hier prachtig.
Toen we bekomen waren, op weg naar een lekker restaurantje zagen we links een prachtige zonsondergang en rechts van ons hadden we het zicht op besneeuwde bergen. Of beter gezegd de gloed op die bergkam was zo fantastisch mooi, je zou er zo idilisch van worden. Maar eens de zon onder wordt het natuurlijk donker en na ons eten was het uiteraard pikdonker en natuurlijk hadden we niet aan onze pillamp gedacht, gezellig arm in arm zijn we dan voetje voor voetje door het pikkedonker de rotsen afgedaald en de trappen opgeklommen naar ons huisje. Gelukkig kwamen we geen ezels of lama's meer tegen onderweg wat overdag wel meestal het geval is.
's Morgens lekker pannenkoeken als ontbijt in het zonnetje op een hoogte van 4000 meter en uitzicht op het Titikakameer, je zou voor minder! Na dit stevige ontbijt vertrokken we op onze tocht van 6 uur rond het eiland. Man man man we hadden al veel mooie dingen gezien maar dit oversteeg onze stoutste verwachtingen! Links prachtig, rechts nog machtiger, opngelooflijk hoe mooi de wereld toch is. We wandelden en wandelden en telkens dachten we dit is het eind van het eiland en toen kwam er nog een stuk.. Onderweg maakten we een wandelmannetje. Tegen zonsondergang kwamen we terug in het dorpje en konden we nog eens genieten van de mooie zonsondergang. Het is hier niet gemakkelijk om foto's te trekken van de inlanders. Meestal vragen ze geld, zelfs de kinderen. We lossen dit op door koeken of zeepjes uit te delen. Toen er enkele lama's en vicunia's passeerden en ik mijn toestel in aanslag nam riep Mich : 'kijk uit' en wat raad je de kuddedrijfster nam een steen in haar handen en begon te schelden dat ik geen foto's mocht trekken van haar beesten. Gelukkig had ik er al enkele kunnen maken, maar tja om met perfect materiaal naar huis te komen zal toch ni simpel zijn. Net voor het slapen gaan heb ik nog enkele foto's gemaakt van de lucht want de hemel staat hier gewoon vol sterren! Morgen blijven we nog een dag want het is hier gewoon de hemel op aarde!